Kitabıyla ve dizisiyle adından sıkça söz ettiren Aşk-ı Memnu, Halit Ziya Uşaklıgil tarafından kaleme alınmıştır. Realist-naturalist bir roman olan Aşk-ı Memnu, ilk olarak 1899-1900 yıllarında Servet-i Fünûn dergisinde tefrika edildikten sonra 1900’de kitap olarak yayımlanmıştır. Ayrıca eser, yazarın en olgun eseri olarak kabul edilir.
Halit Ziya Uşaklıgil, diğer romanlarında olduğu gibi Aşk-ı Memnu’da da ağır bir Osmanlıca kullanır. Ağır bir dil ve üslup kullanımı, 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyıl başındaki ana edebiyat akımı olan Servet-i Fünûn dönemi Türk edebiyatının genel özelliklerindendir. Halit Ziya Uşaklıgil, bu dönemin diğer yazarları gibi, günlük hayatta kullanılmayan ya da nadiren kullanılan Arapça ve Farsça kelimelere Aşk-ı Memnu’da sıkça yer verir, bu bakımdan romanın kelime haznesini şiirlerin kelime haznesine yaklaştırır.
“Bihter hepsini unutmak isteyerek, kandili hala bütün bütüne yakmadığı için birtakım karartılar yansıtan aynanın karşısına geçiyor, çıplak gövdesine bakıyor, nergisçe bir tutumla hazdan sarsılıyordu. Başkaları ne düşünürdü bilmem, ama bu, kendi kendine tatmine giden yol, Bihter’i büsbütün yalnızlıkla sarıp sarmalardı. Hazlarda söze dökülemeyecek uçurumlar hissederdim. Romancı, Bihter için, ‘Evet bu vücudu seviyor…’ diye yazıyordu. Genç kadın ayna karşısındaydı, vücuduna sevgiler, vurgunluklar duyuyordu. Gülümsüyor, aynadaki aksinden sevda umuyordu.
(…) Çünkü Bihter, hayatında bundan böyle aşkların karşılıksız kalacağını, daha da yalnızlıklarla dolup taşacağını, kendisinden o kadar yaşlı Adnan Bey’in ne aşka, ne ihtirasa yanıt verebileceğini sezinlemişti. İşlemeli, dantelalı yatak örtüleri, bu gece ve her gece, Bihter’e bomboş süsler, düzmece incelikler sunacak, ama Bihter süslü döşeğinde hep ihtirasların, genç tenlerin hayalini kuracaktı…”
Mutlaka okumanız gereken bir kitap olan Aşk-ı Memnu’nun sadeleştirilmiş üslubunu kolayca bulabilirsiniz. Okumayı düşünenlere şimdiden iyi okumalar.
*Görseller diziden alınmıştır.
1Kadınlar şiirli aşklar hulya ederler ve aşklarında şiir ile bahtiyar olurlar.
2Öyle bir yalnızlık istiyordu ki rüyasız uykuya benzesin.
3 Ölmek! Kim bilir bu ne güzel bir şeydi! Fakat ne korkunç bir şey… Asıl korkunçluğunda bir güzellik bulunuyordu.
4 Bu yalana inanmıştı, bu adamın tüm yalanlarına inanmıştı. Ne acı aldanış!
5 Hayat bu muydu? İki kalbi kendi hallerine bırakmamak bu hayatın zalim bir yasası mıydı?
6 Bilir misin azizim? Ağlamamak için gülüyorum.
7 Söyleyecek bir şey, yüreğinin acısını ifade edebilecek bir kelime bulamıyordu.
8 Öyle zamanlar olur ki gözyaşları mantıktan ziyade selamet verir.
9 Her ateş hızını alınca söner.
10Sevmek, sevmek istiyordu.
Hayatında yalnız bu eksikti
fakat hayatta her şey bundan ibaretti…
