Bu hafta sizlere Sait Faik Abasıyanık’ın kısa öykülerden oluşan Mahelle Kahvesi eserinden alıntılar yaptık. İyi okumalar dileriz.
1 Ölüye ağlayamayan insanların huzursuzluğu içindeyim. Gülenlere kızıyorum. Halbuki ben yaşamayı severim, delicesine!
2–Senin baban kim, dedim.
-Benim babam yok, dedi.
…
-Benim babam ölmüş, dedi.
-Nerede ölmüş?
-Muharebede.
-Hangi muharebede?
-İstiklâl Muharebesi’nde.
İçimden dostum, kardeşim, canım, ruhum, evladım, ciğerim benim, dedim.
3 Balonlarına hiç iğne batırılmayan insanlar da yaşıyor.
4 “Ağacın altında geceyi bekledim. Sarı bir ay doğdu.”
5 Ben bahtsız mıydım? Değil: Ben ümitsizdim.
6Kimdir şu sevdiğin insan? Anladık fakir, kimsesiz, bahtsız…Ama kim?
Kim olacak? Sensin. Kendi kendisinin. Evet, bu şehirde herkes dönüp dolaşıp kendisinde karar kılacak. Başkasını seven tek adam bulamazsın. Olmasına da imkân yoktur.
7 Bu boş sandalye birdenbire doluvermeli. Kim gelip oturmalı? Hiç kimseyi istemiyorum. Ama sandalye… Bir insani bekler gibi duran sandalye? Onu yapan sandalyeci yaman adammış doğrusu. Sandalye insan bekletmesini bilmiş.
8 Aynaya düşman kesilmek, onunla dost olmak da mümkün.
9 Ölümü düşünüyorum, ihtiyarlığı düşünüyorum, yeni harpleri düşünüyorum… Aklıma ne kadar kötü şeyler hücum ederse o kadar eğleniyorum. İnsanların hepsi kötüdür. Yaşamak boştur. Sevmek aptallıktır… Şudur, budur. Peki, bunlarla nasıl eğlenilir? Düşünün bakın. Her şeyin kolayını bulacaksınız. Ben en zorunu buldum: ölüme çareyi! Ölmeyecekmiş gibi düşünüyorum oluyor.
